* H E F T I G D A G J E *

Ghana trip dag 2 

Vrijdag 1 februari 

Vandaag werd ik om 07:00 uur wakker, goed geslapen en vervolgens lekker even douchen. Een goede douche, super fijn!

Hierna gingen we beneden ontbijten rond 08:00 uur. Het ontbijt stond al klaar voor ons, we konden een eitje laten bakken of een pannenkoek. Ik had een kleine pannenkoek op en een beetje ei samen met Lieke!

Vervolgens gingen we de koffers na buiten brengen en deze gingen in de 2 personen auto’s . In een auto de koffers van mij, Indy, Anne en Romy. Deze auto, chauffeur Michael, rijdt ons naar Golokuati. De andere auto zat Lieke, zij gaat naar Golokuati met coach Percy.

We zijn met z’n alle naar een groot winkelcentrum in Accra gereden, onderweg kwamen we allemaal locale bevolking tegen. Super leuk om te zien en veel foto’s onderweg gemaakt! In de shopping mall hebben we als eerste geld gewisseld. Als aanrader van Ghanagangers 300 euro gewisseld in cedi’s. In cedi’s krijgen wij hiervoor 1680 terug. Bizar zoveel brief geld. Vervolgens gingen we in een grote supermarkt onze Ghanese simkaarten aanvragen. Wat een geregel hier en de juffies die dat deden waren niet erg blij, ze zaten dit met een mega dodelijke blik te regelen...

Hierna gingen we boodschappen doen, we hebben dingen gekocht als toiletpapier, schoonmaakspullen, etenswaren en wat drinken. Het shoppen was wel een beetje hectisch omdat we geen lijstje hadden gemaakt en geen idee wat we nog in Golokuati kunnen kopen... Uiteindelijk is het gelukt! We kwamen op een bedrag uit van 940 cedi’s, ongeveer 180 euro! 
 

Buiten afscheid genomen van Lieke, zij vertrekt nu met Percy naar Ada en wij hebben nog een lange trip voor de boeg: maar liefst 4 uur rijden en de weg zal niet heel denderend zijn... Ik vond het super jammer dat Lieke niet bij ons zit, omdat ik wel een goede klik met haar heb! We hebben besloten dat we vaker in het weekend naar Ada gaan om daar te feesten en leuke dingen te doen!
 

De rit naar Golokuati was echt mega heftig... We reden langs en door dorpjes op kei slechte wegen. In de auto zat Anne voorin en Romy, Indy en ik achterin. De kofferbak was helemaal volgeladen met onze koffers & boodschappen en bovenop de auto zat een koffer (gelukkig niet die van mij, had ik ook zeker niet laten gebeuren hoor! 🤪😉). In de auto was helaas geen airco dus de gehele rit, ook op stukken waar de chauffeur 120 km/u reed, de raam ver open! Dat was kei fijn wanneer we zo hard rijden! Door de dorpjes heen waren kleine marktjes met in het ene dorpje meer mensen dan in het andere. Wij werden hier, in de dorpjes of waar mensen waren, constant aangekeken, geroepen of er werd naar ons gezwaaid. Bijzonder om te zien hoe hun reageren op blanke mensen. Ze waren zo enthousiast wanneer ze ons zagen en wij terug zwaaide dat het leek dat ze nog nooit een blank persoon hadden gezien, weer zoiets bizar...
 

Ook kwamen we onderweg langs het ziekenhuis waar we stage gaan lopen. Vanaf waar wij gaan wonen is het dus ongeveer 45 minuten rijden. Hier stonden super veel mensen buiten in zwarte en rode kleding. Enthousiast aan het zingen en dansen. Gevraagd aan Michael waarom dat dat is. Ze dragen rode en zwarte kleding wanneer er iemand overleden is. Dat is traditie. Ook wordt er de eerste dag, als ik dat goed zeg hoor, het leven van de overleden persoon gevierd en de tweede dag is er rouwverwerking. Dit hebben we onderweg ik denk een stuk of 7 keer gezien, weeeer zoiets bizars.

De weg was onderweg erg slecht, gaten waarvoor we constant moesten uitwijken en opgeven moment hadden we een stuk alleen maar zand. Onderweg zijn we in totaal maar 1 aapje tegengekomen.

Ook worden er door de politie controles langs de weg uitgevoerd op snelheid, als een soort flitspalen werken ze. Wanneer ze zien dat er blanken in zitten, wij dus, wordt de chauffeur sowieso tot halt geroepen en moet deze uitstappen. Na de vierde keer waren we er onderhand wel klaar mee. Waarom? Nou de politie, meestal met ongeveer 4 man, kwam letterlijk bijna met zijn hoofd in je raam naar binnen en wilde vrienden met je worden. Tegen de politie wil ik niet ingaan dus had ik onder druk mijn naam weggeven en wilde hij mijn nummer, snel gezegd dat die me maar moet opzoeken op Facebook. Dit is gelukkig niet meer gebeurd 😅. We hadden het hierna met Michael over dat we niet echt ‘nee’ durven te zeggen tegen de politie omdat het wel politie is, maar Michael vertelde dat we dit makkelijk kunnen doen en dat ze alleen maar geld proberen af te troggelen. Ze houden de chauffeur dan staande en zeggen dat die geld moet betalen omdat hij erg veel aan ons verdiend. Meestal krijgt de politie dan 5 cedi (1 euro) van de chauffeur.

Na een bizarre, warme, benauwde en maar 1 keer gestopt omdat Indy moest plassen, wat ze langs de weg zo maar in de bush bush moest doen, kwamen we eindelijk aan in Golokuati. Vlak voordat we aankwamen nog Aloys geappt, dit is een Nederlandse man die ook voor Cees als coach werkte maar nu niet meer. Papa en mama gaan hier wanneer ze komen 3 nachten slapen dus even geappt dat ik er bijna ben. Afgesproken dat we na het weekend even langs komen.

Bij aankomst stond Lydia en Suzie (onze coach) te wachten op ons. Er stond rijst met ei voor ons klaar en we konden het huis in. De rijst van Lydia was erg lekker, wel pittig maar dat vind ik heerlijk!

Ik was zo onder de indruk van onderweg, de armoede en wat ik allemaal nog meer gezien heb en dat we hier, Golokuati is ook arm dorp gaan leven, dat ik het even zwaar kreeg. Heel wat traantjes gelaten. Niks meegekregen van de uitleg van Lydia maar gelukkig ben ik niet alleen. Even met mama en Pleun gefacetimet en het ging al weer iets beter. Heftig hoor zo ineens zo anders leven. En een super zware dag zo achter de rug. Even mijn rust gepakt en dankzij Anne haar hulp, heb ik me weer kunnen herpakken en hebben we samen onze kamer leuk gemaakt. We hebben besloten dat we gaan samen slapen omdat we ons allebei niet echt op ons gemak voelen...

We wonen in een huis waar we een woonkamer, ‘keuken’, 4 slaapkamers en een badkamer waar we de 2e douche en 2e toilet mogen gebruiken. Opzich prima maar het is niet echt schoon, een vloer wat een zeil is en de sfeer in het huis was totaal niet gezellig. Gelukkig heb ik ballonnen, touw en plakband meegenomen en hebben we het een beetje leuk gemaakt. Onze kamer gaan we morgen nog gezelliger maken met de foto’s die we beide bij hebben van familie en vrienden.
 

Vervolgens gingen we onze kamer, en Indy en Romy hun kamer, gereed maken. Koffer uitgepakt en alles netjes gemaakt. Ineens kwam ik bij een van mijn vacuüm zakken een hard boek achtig iets tegen met de handlettering van ons Pleun. Jezus wat was dit weer een verrassing. Gekozen om deze straks, als alles klaar is open te maken, in de hoop dat ik me dan weer wat beter voel.

Alles op orde, gedoucht en het was tijd om dat leuke en mooie pakketje open te maken. Het was een fotoboek van al mijn lieve familie en vrienden. Zo super lief geregeld van papa, mama, Pleun en Guus natuurlijk. Wauw zo mooi, ik ben er zo blij mee en het heeft me erg geraakt. Dankbaar.

Erg veel traantjes gelaten vandaag maar samen met Indy, Anne en Romy hebben we daarna een gezellige avond er nog een beetje van gemaakt door wat lekkers te eten & drinken en hebben we wat bij gekletst omdat we elkaar nog niet zo goed kennen.

Het was helemaal niet mijn bedoeling om iedere dag te schrijven maar jeetje wat heftig was vandaag weer. Ik schrijf daarom de hele week nog want we hebben introductie week! Wat we allemaal gaan doen, geen flauw idee... Moet het maar loslaten denk ik. Morgen gaan we de nurses dress laten maken maar eerst lekker uitslapen.
 

Morgen hoop ik dat ik het hier al wat leuker ga vinden en mijn draai kan gaan vinden.

De foto’s die ik gisteren heb toegevoegd zijn ook deels van vandaag. 

* LIFE BEGINS AT THE END OF YOUR COMFORT ZONE*

* A U K *

🇬🇭❤️